سهراب سپهری

شب ســردی است ، و مـن افسـرده

راه دوری سـت ، و پــایـــی خستــــه

تیـــرگی هســت و چـــراغـی مــــرده

می کنــم ، تنهـــا ، از جـــاده عبـــور،

دور مــــانــــدنـــــد ز مــــن آدم هــــــا.

ســایــه ای از ســر دیــــوار گـــذشت،

غمـــی افـــزود مـــرا بـــر غــــم هــــا.

فکــــر تـــــاریـــکی و ایــــن ویـــــرانـی

بــــــی خبــــر آمـــد تــــا بـــا دل مـــن

قصــــه ها ســـــاز کنــــد پنهــــانــــی.

نیــست رنـــگی کــه بـگویـــد بــا مــن

انـدکی صبـــر ، سحـــر نــزدیک است

هـــر دم ایــــن بانـــگ بــــر آرم از دل :

وای ،ایــن شـب چقـدرتاریــک اسـت!

خنــــده ای کـــو که بـــه دل انگیــــزم؟

قطـــره ای کــو کـه بــه دریـــا ریـــــزم؟

صخـــره ای کـــو کـه بـــــدان آویـــــزم؟

مثل این است که شب نمناک است.

دیگــران را هــم غــم هسـت بـه دل ،

غم من ،لیـک ،غمـی غمنـاک است.